Το αυτογκόλ του Φάνου Κατελάρη αποτέλεσε το σημείο αναφοράς, στην χτεσινή αναμέτρηση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με την ΑΕΚ. Μια φανερή έλλειψη συνεννόησης του Κατελάρη με τον Παναγή, αλλά και συγκέντρωσης από τον νεαρό ποδοσφαιριστή μας, είχε ως αποτέλεσμα να χάσουμε τον αγώνα.
Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τα παιχνίδια αυτά είναι διάφορα. Σαφώς και θα στηρίξουμε τον Κατελάρη. Είχε μια συνολικά καλή παρουσία χτες, έδωσε αρκετές δυνάμεις και δεν μπορεί να καταδικαστεί για μία κακή στιγμή. Στήριξη όμως σημαίνει και απαιτήσεις. Στήριξη σημαίνει σκληρή προσπάθεια για βελτίωση. Δουλειά και μόνο δουλειά, γιατί μόνο μέσα από την συνεχή προσπάθεια και τις εμπειρίες θα μπορέσει ο Φάνος Κατελάρης να ανέβει επίπεδο.
Την ίδια στιγμή όμως που τα φώτα (μοιραία) έπεσαν στον διεθνή αμυντικό, δεν πρέπει να αφήσουμε ασχολίαστα και κάποια άλλα πράγματα που είδαμε χτες στο ΓΣΠ… Για παράδειγμα, στο πρώτο γκολ, ο Σοϊλέδης χάνει εντελώς τον αντίπαλο του και την φάση γενικότερα… Άλλο ένα λάθος που κόστισε γκολ.
Αφήνουμε και κάτι τελευταίο. Κάποιοι ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στο χτεσινό παιχνίδι, έδειξαν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Μιας ομάδας που αναζητεί την νίκη σε κάθε παιχνίδι. Και το γεγονός αυτό είναι τόσο φανερό, που δεν μπορούν να το κρύψουν κάτω από το χαλί όχι ένα, αλλά ούτε ένα χατ-τρικ με αυτογκόλ… Πέραν όμως από αυτούς που δεν μπορούν, υπάρχουν και αυτοί που δεν θέλουν. Που κατέβαλαν μηδενική προσπάθεια. Αν υπήρχε λοιπόν ένα μαγικό ραβδί που να μπορούσε να αλλάξει το ρόστερ της ομάδας μας με μαγικό τρόπο, πολύ λίγοι από τους υφιστάμενους στο ρόστερ ποδοσφαιριστές θα μπορούσαν πραγματικά να κρατήσουν τις θέσεις τους. Και αυτό (καταληκτικά) αποτελεί και την παρακαταθήκη του πρότζεκτ Νταμπίζα.
