Πάνε ακριβώς 10 χρόνια, το παιδί μέσα μου στριγκλίζει με πάθος, «φέρτε το, φέρτε το» , και παλεύει με το ρομαντισμό που με αναγκάζει το μεγαλείο της να σκέφτομαι, «κάνε υπομονή».
Έτσι τα μωρά μεγάλωσαν και έκαναν δικά τους μωρά που επιβάλλεται να μάθουν, να ζήσουν, να απελευθερωθούν μέσα από την ανατριχίλα που ξεχάσαμε πως υπάρχει, μέσα από τον ενθουσιασμό της Κυριακής , μέσα από χαμόγελα και ψηλά υψωμένα κεφάλια. Η αναγέννησή της ήρθε μέσα από κόπο, δυσφορία και ανακατατάξεις μα πλέον εμείς που την λατρεύουμε σαν Θεό, εμείς που δεν θα πάψουμε ποτέ να κρατάμε τα λάβαρα ψηλά, εμείς που ανεχτήκαμε κάθε λογής παλιόπαιδα να μας περιφρονούν, θα εκραγούμε. Είναι καιρός τώρα που το νιώθω, είναι καιρός που το εκφράζω και γραπτώς, πως γίνεται το όνειρο να γίνει αλήθεια;
Ακούω πολλά, τα τελευταία χρόνια που πληγώνουν τον εγωισμό και την ψυχή. Κύριοι η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν θα συμμαχήσει με κανένα για να πάρει πρωτάθλημα πάνω στην παράγκα, η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έχει ανάγκη από ψεύτικες φιλοφρονήσεις και συνεταιρισμούς. Ήρθε η ώρα να αφήσουμε ελεύθερο το παιδί, να στριγκλίζει κάθε Κυριακή, γιατί όσοι εκλεκτοί επιλέξαμε να την ακολουθούμε είμαστε το οξυγόνο της , είναι μέσα μας, είναι ιδέα, είναι ζωή.
Πιστέψετε λοιπόν, γίνετε ένα, μια φωνή, μια αναπνοή και βάλτε την εκεί που της αξίζει
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ
ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ
Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΚΑΝΕΙΣ.
Δ.Κ
