41 χρόνια μετά, δεν μπορείς να γράψεις πολλά… Απλά να θυμηθείς, να προβληματιστείς, να δακρύσεις…
Να πεις μια κουβέντα στα παιδιά. όταν ηχήσουν οι σειρήνες λίγο μετά τις 8… Γιατί πρέπει να γνωρίζουν, πρέπει να μάθουν… Αυτό επιτάσσει η ιστορία αυτού του βασανισμένου τόπου..
Και να ανάψεις ένα κερί, μια νοερή προσευχή σε όλους όσους στάθηκαν αντιμέτωποι με τα τανκς και τα αυτόματα… Τους ήρωες της τραγωδίας του ’74. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που είχαν μπόι και ανάστημα…
Απέραντος ο σεβασμός σε όλους. Και επιτακτική ανάγκη καθεχρονικά να τους τιμούμε και να αναγνωρίζουμε τα όσα έχουν κάνει για την πατρίδα…