Ξημέρωσε, κι όμως η μέρα αυτή ξημέρωσε. Μαγικό; Μπορεί κάποιος να περιγράψει με λόγια αυτό που νιώθει ; Τι κιαν εμείς που ζήσαμε και την τελευταία φορά της νίκης το 13’ νιώθουμε δικαιωμένοι; Τι κιαν η ομάδα τούτη βγάζει μάτια και κάνει όλη την οικουμένη να παραμιλά; Φίλοι μου, το περιμέναμε σαν όαση στην έρημο και τώρα που γευτήκαμε γλυκό νερό θα μεθύσουμε, θα πίνουμε και πάλι ξανά απ’την αρχή θα μεγαλώσουμε.
Της Κύπρου το καμάρι. Δεν σταματά τούτη η αγάπη, δεν ησυχάζει. Είμαστε αδέλφια, κανένας πόλεμος μεταξύ μας, όλες οι οικογένειες έχουν διαφωνίες, έτσι και η δική μας. Έρχεται όμως τούτη η μέρα που το αίμα βράζει και κόντρα στους απέναντι κάνεις δεν μουρμουρά, αυτή η νίκη είναι για εμάς. Γιατί εμείς είμαστε περήφανοι, ήμασταν δίπλα της στα άδικα, οφείλουμε να είμαστε δίπλα της για πάντα.
Δεν είναι μόνο η ομάδα, είναι το τρίφυλλο στη στολή, είναι το πάθος στο βλέμμα, και η καύλα στη φωνή. Χαρείτε το, το κερδίσαμε. Για το μόνο που λυπάμαι είναι που δεν ήμασταν εκεί, να τους δούμε με σκυμμένο κεφάλι και την ουρά στα σκέλια, όμως θα ρθει ξανά αυτή η μέρα και η ιστορία θα ξαναγράψει ΟΜΟΝΟΙΑ Λευκωσίας, η βασίλισσα στο θρόνο της, και τότε θα είμαστε εκεί, μια φωνή, να ξαναιδώσει η φανέλα μας, να ξανασηκωθεί η τρίχα, να πάρουμε πνοή.
Υ. Γ Όσοι δεν μας σέβονται θα μας φοβούνται. ΑΙΩΝΙΑ
Δ. Κ
