Έθελα λίγες μέρες αποχή για να καθαρίσει το μυαλό μου. Πάλε, μέσα σε δύο εφιαλτικά βράδια, ακόμα δεν κατάφερα να καταλάβω πως η μεγαλύτερη ομάδα της Κύπρου χωλαίνει και εμείς δεν μπορούμε να την βοηθήσουμε.
Φταίμε τελικά που ενδώσαμε στο μοντέρνο ποδόσφαιρο; φταίμε που αρνούμαστε να γίνουμε κυνικοί και βλέπουμε τα πράγματα ακόμα ρομαντικά; φταίμε που μετά από όλα όσα κάναμε αναμέναμε τουλάχιστον μία συγγνώμη;
Δεν ξέρω, ό,τι και αν πούμε για αυτή την χρονιά θα είναι λίγο. Έχουν συμβεί τόσα πολλά που μάλλον δεν καταγράφονται σε μια κόλλα χαρτί. Αυτό όμως που παραμένει δεδομένο, καλά περασμένο στο DNA μας είναι το οτι απαιτούμε τον σεβασμό. Από όλους ανεξαιρέτως.
Σεβασμό απέναντι στον παππού, τον πατέρα, την μάνα, το παιδί, που βρίσκει σ’αυτήν την ομάδα καταφύγιο. Που ορίζει την ζωή του με βάση τις δικές της ανάγκες. Που δεν λογαριάζει ούτε καιρικά φαινόμενα, ούτε επικοινωνιακά παιχνίδια, ούτε εκατομμύρια ευρώ.
Σεβασμό απέναντι σε όσους παλεύουμε για το κούτελό μας, σεβασμό στον χρόνο, τον κόπο και τα λεφτά που δίνει για να μπορεί να υπάρχει αυτή η ιδέα. Και οι ιδέες φίλοι μου δεν πεθαίνουν, δεν καταστέλλονται. Μπορεί να ησυχάζουν, να χάνονται πίσω απο διεφθαρμένα πεπραγμένα, αλλά πότε μα ποτέ δεν εξαφανίζονται.
Πονούμε, διψούμε, ανεχόμαστε και σιωπούμε, μέχρι την άλλη Κυριακή. Όχι δα δεν είναι σαδισμός, ούτε γουστάρουμε να κοροϊδευόμαστε. Είναι η ευλογημένη ελπίδα που ρε φίλε δεν σωπαίνει.
Όσοι έχουν ευθύνη, για να τιμήσουν το όνομα και την ιστορία της ιδέας μας, οφείλουν να την αναλάβουν, να δράσουν, να παλέψουν. Όσοι δεν μπορούν, ξέρουν καλά τι πρέπει να κάνουν.
Από την άλλη, εμείς δεν θέλουμε θύμισσες για να υποδείξουν αυτά που πρέπει να κάνουμε. Εδώ δεν την αφήσαμε να πεθάνει στα πέτρινα, θα την αφήσουμε τώρα; Γελιέστε. Υποσχεθήκαμε ΑΙΩΝΙΑ και αυτό θα κάνουμε. Η μπάλα είναι στο γήπεδο, γυρίζει. Κάντε αυτό που πρέπει.
Δ. Κ
