Ούτε αυτή τη φορά. Δωδέκατο συνεχόμενο ματς με τον «αιώνιο» αντίπαλο και η Ομόνοια αγνοεί τη νίκη. Σ’ αυτό το διάστημα τριών χρόνων η ομάδα μας πέτυχε να πάρει πέντε ισοπαλίες και στα υπόλοιπα επτά δέχθηκε την ήττα.
Παράγινε και πολύ μάλιστα. Πότε θα μπει ένα τέλος; Χθες, η Ομόνοια προηγήθηκε κόντρα στη ροή του αγώνα, αν και ισοφαρίστηκε σε μια φάση που ήταν πανομοιότυπη με τα δυο γκολ που δέχθηκε στο προηγούμενο ματς με τον Αποέλ (έπαθε αλλά δεν έμαθε), βρήκε τα ψυχικά αποθέματα να παίξει μπάλα και να είναι πιο επικίνδυνη. Απώλεσε 2-3 σημαντικές ευκαιρίες και τελικά στην μοναδική φάση του αντιπάλου της στο δεύτερο ημίχρονο δέχθηκε ένα τυχερό για τον Αποέλ γκολ.
Κρίμα και πάλι κρίμα, γιατί το παιχνίδι πήγαινε στα μέτρα της Ομόνοιας και με λίγη αποφασιστικότητα στην τελική προσπάθεια μπορούσε να πάρει τη νίκη. Τουλάχιστον να μην χάσει.
Το «αιώνιο» ντέρμπι τελείωσε. Η Ομόνοια επιβάλλεται να μαζέψει τα κομμάτια της και να κοιτάξει μπροστά. Οτιδήποτε άλλο θα είναι καταστροφικό για την ομάδα μας. Τα ντέρμπι είναι συνεχόμενα και θα πρέπει άμεσα να επανέλθουμε στις επιτυχίες. Μόνο έτσι θα επιτευχθεί ο στόχος της εξόδου στην Ευρώπη. Η ομάδα μπορεί να οπισθοχώρησε στην τέταρτη θέση, όμως τα πάντα θα κριθούν στην πορεία και ίσως τον Μάιο.
Αυτό που θα πρέπει να απασχολήσει είναι αυτό το γιατί που βασανίζει τον κόσμο της Ομόνοιας. Γιατί να μην μπορεί να φθάσει στη νίκη απέναντι στον «αιώνιο». Δυστυχώς έγινε συνήθεια και θα πρέπει να βρεθεί άμεσα ο τρόπο να μπει ένα τέλος.
Σίγουρα η επόμενη μέρα του ντέρμπι μας βρίσκει απογοητευμένους και προβληματισμένους. Όμως, είπαμε, η Ομόνοια ως μεγάλη ομάδα θα πρέπει να σηκώσει κεφάλι. Τίποτα δεν τέλειωσε με την χθεσινή ήττα. Και όπως είπε ο Μιλόγεβιτς, «με τον Αποέλ θα τα ξαναπούμε σύντομα».
