Στο πρώτο ημίχρονο λες και δεν υπήρχε Ομόνοια στο γήπεδο. Ο Απόλλωνας έκανε ότι ήθελε. Οι ποδοσφαιριστές του Κάρβερ πελαγοδρομούσαν, δεν ήξεραν πώς να αμυνθούν, έτρεχαν τους αντιπάλους τους από πίσω, ενώ όταν γίνονταν κάτοχοι της μπάλας δεν μπορούσαν να αλλάξουν δεύτερη πάσα. Έδιναν το δικαίωμα στον αντίπαλό τους να ανακτά την κατοχή και να επιτίθεται με κάθε τρόπο αφού οι μεσοαμυντική γραμμή της Ομόνοιας αδυνατούσε να ακολουθήσει. Πάλι καλά που τελείωσε με το 0-1 το πρώτο 45λεπτο.
Ο Κάρβερ έκανε λόγο για κούραση. Κι εμείς ρωτάμε τον προπονητή: Το δεύτερο ημίχρονο δεν υπήρχε κούραση, που οι παίκτες είχαν κι ένα επιπλέον 45λεπτο στα πόδια τους και μάλιστα έτρεχαν συνεχώς από πίσω τους αντιπάλους τους; Σοβαρή αντίφαση από τον Άγγλο και δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία η κούραση.
Μια άλλη Ομόνοια στο δεύτερο ημίχρονο, πίεσε και αναζήτησε το γκολ με μανία. Το πέτυχε, ισοφάρισε και ανάμεσα σε άλλες ευκαιρίες είχε και την πιο κλασσική τέσσερα λεπτά μετά την ισοφάριση, με τον Φλορέσκου να χάνει το άχαστο. Ευκαιρία πανομοιότυπη με αυτή που έχασε στο ματς με την Μπεϊτάρ το καλοκαίρι. Και αφού ο Απόλλων δεν έκανε κάτι σπουδαίο στο δεύτερο ημίχρονο, φρόντισε η Ομόνοια να του επιτρέψει να προηγηθεί αφού έπιασε στον ύπνο την άμυνά της. Το μεγάλο της πρόβλημα, που ακόμη ο Νταμπίζας θα βελτιώσει. Από το καλοκαίρι φωνάζει αλλά ούτε τον Ιανουάριο δεν δείχνει ικανός να το κάνει.
Από τη μια ο Κάρβερ με τις επιλογές του και τη διαχείριση και από την άλλη ο Νταμπίζας ως υπεύθυνος προγραμματισμού με τις επιλογές του, η Ομόνοια δεν μπορεί να ανταποκριθεί λόγω του τεράστιου κενού στην άμυνα και γενικότερα στην αμυντική της λειτουργία. Πότε δηλαδή θα θελήσει να προσθέσει ποδοσφαιριστή στην άμυνα; Εδώ και 10 μέρες είναι στην Κύπρο μέσος ποδοσφαιριστής κι ακόμη να εγγραφεί γιατί δεν μπορεί να αδειάσει θέση.
