Το χρονόμετρο πλησιάζει το 90ο λεπτό… Ο Γιούργκεν Κλοπ, βαδίζει ανήσυχος μπροστά από τον πάγκο του… Η ομάδα του έκανε ένα μεγάλο βήμα, ισοφαρίζοντας σε 3-3, μετά από μια επική προσπάθεια… Θα μπορέσει άραγε να ολοκληρώσει το θαύμα; Ή θα μείνει με το χειροκρότημα και την αναγνώριση της υπερπροσπάθειας;
Στις κερκίδες του Αnfield οι Λιβερπούλιανς τραγουδούν… You will never walk alone! Το γήπεδο σείεται… Είναι μια συνήθεια που έγινε λατρεία… Και ας παρακολουθούν εδώ και 25 χρόνια την ομάδα τους να αναπολεί περασμένα μεγαλεία… Οι ποδοσφαιριστές της ομάδας, αποκαμωμένοι από την υπερπροσπάθεια των τελευταίων λεπτών, μαζεύουν την τελευταία ικμάδα δυνάμεων για μια υστάτη προσπάθεια… Για μια τελευταία φάση…
91′ και κάτι… Φάουλ στο κέντρο… Ο Στάριτζ κάνει κίνηση… Δέχεται συρτά την μπάλα από τον Μίλνερ δεξιά στην περιοχή… Χάνει το κοντρόλ… Το ξανακερδίζει… Δίνει κάθετη τρύπα στον Μίλνερ που έρχεται σαν σίφουνας από πίσω… Η άμυνα της Ντορτμουντ έχει ήδη αποδιοργανωθεί… Η σέντρα βγαίνει στο πίσω δοκάρι… Ο Λοβρέν πηδά στον ουρανό… καρφώνει την μπάλα στα δίκτυα… 4-3! Το θαύμα έγινε!!
Όχι δεν είναι Αμερικάνική ταινία με Happy End. Είναι το έπος του Άνφιλντ… Και δεν είμαι καν οπαδός της Λίβερπουλ… Όμως το You’ll never walk alone με ξεπερνά… Γιατί περιγράφει με γλαφυρότητα, την ανιδιοτελή αγάπη του οπαδού για την ομάδα του… Γιατί περιγράφει την προσήλωση στην ιδέα. Όσα χρόνια και αν περάσουν μακριά από τίτλους!
You’ll never walk alone! Ένας μοναχικός δρόμος για τον κάθε οπαδό… Αλλά η ελπίδα είναι πάντα εκεί… Και τα όνειρα ποτέ δεν τελειώνουν… Το game over στο 55,’ όταν ο Ρόις έκανε το 1-3, μετατράπηκε σε μια επική ανατροπή, σε μια ανεπανάληπτη περιφανή νίκη. Στο Anfield ψες γράφτηκε ιστορία!
Ο Γιούργκεν Κλοπ αποτελεί την νέα ελπίδα για την μεγάλη ομάδα του λιμανιού. Στον άνθρωπο αυτό εναποθέτουν τις ελπίδες της αναγέννησης της ομάδας τους. Δικαίως ή αδίκως, θα το δείξει η ιστορία! Αυτό όμως που είδαμε ψες, καταμαρτυρεί είναι ότι αν κάποιος μπορεί να καταφέρει αυτό τον άθλο, είναι ο πεισματάρης Γερμανός. Αυτός που μεταμόρφωσε μια δράκα μέτριων ποδοσφαιριστών, σε μαχητές της Λίβερπουλ! Όπως έκανε ο Σερ Άλεξ λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα… Ή ο Πεπ στην Μπάρτσα! Ή ο Τσόλο στην Μαδρίτη για λογαριασμό της Αθλέτικο.
Ανέκαθεν οι ποδοσφαιρικές ομάδες με ισχυρή λαϊκή βάση, εξίταραν την φαντασία μας… Γιατί και η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι φτιαγμένη από παρόμοια υλικά! Γιατί ο κόσμος της αποτελεί οξυγόνο, πηγή δύναμης και πάθους. Γιατί στα πολύ δύσκολα ήταν πάντα εκεί! Και αν είναι κάτι που πρέπει να διδασκόμαστε από τέτοια παιχνίδια, αυτό είναι ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε το θαύμα! Πιστεύοντας στον προπονητή. Σπρώχνοντας τους ποδοσφαιριστές μας στην νίκη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό… Όλοι οι άλλοι δρόμοι είναι αδιέξοδοι! Οι μεγάλες αγάπες αυτό απαιτούν!
ΥΓ. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι Άγγλοι ως λαός. Κάθε άλλο. Δεν έχουμε κάτι κοινό μεταξύ μας. Όμως την ποδοσφαιρική τους κουλτούρα, την λατρεύω. Ο τρόπος που τίμησαν τους νεκρούς τους, στο Χίλσπορο, πριν 30 σχεδόν χρόνια, αποδεικνύει περίτρανα πόσο βαριά είναι η φανέλα αυτής της ομάδας. Πόσο τεράστια ιστορία έχει. Αλλά το πλέον σημαντικό… Πόσο περήφανη μπορεί να νοιώθει γιατί αποκατέστησε δεκαετίες μετά, την αλήθεια, για το τραγικό αυτό συμβάν, που κόστισε την ζωή σε 96 ανθρώπους…
